Merdiven başında gördük son gülüşlerini, o günden sonra hayatın akışı, şiirlerin ve şarkıların hevesi değişti. Sonrasındaysa yine onlar suçlandı. Dönemin başbakanı Tansu Çiller, yangının ardından yaptığı açıklamada “halkımıza bir şey olmamıştır” diyerek katilleri korudu. Sivas gazetelerinde katiller yüceltildi.
Duruşmalar başladı. Saldırılar yine sürdü. Adalet ara…yışı, sessizlikle örtüldü. Barbarlar ödüllendirildi. Sanık avukatlarının kimisi bakan, kimisi milletvekili, kimisi belediye başkanı oldu. İnterpol’ün on sekiz yıl kırmızı bültenle aradığı Cafer Erçakmak, karakola birkaç yüz metre ötedeki evinde huzurla öldü.
Ne yangından kurtulanların gözyaşları ne yangında yakılanların çığlıkları ne zamanın alnına yapışmış bu kara leke, devletin taş kalbini eritebildi.
O yangından bugüne hiçbir hükümet, bu katliamı tanımadı. Şimdiyse dava, zaman aşımı aşamasına geldi. İnsanlığa karşı işlenmiş bir suçun zaman aşımı yoktur.
O yangın sönmedi.
Bu dava böyle bitmeyecek.
Sivas katliamı, insanlık suçudur!
Acının zaman aşımı olmaz!